شواهدی جدید مبنی بر خونگرم بودن دایناسورها

ﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻏﻠﺐ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺍﯾﻨﺎﺳﻮﺭﻫﺎﯼ ﺩﻭﺭﻩ ﻣﺰﻭﺯﻭﺋﯿﮏ ﻏﻮﻝ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﻧﺴﺮﺩﯼ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺟﺎﻧﺪﺍﺭﺍﻥ ﺧﻮﻧﮕﺮﻡ ﺣﮑﻤﺮﺍﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ . ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺧﯽ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺿﯿﻪ ﺭﺍ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ، ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺣﯿﻮﺍﻧﺎﺕ ﻋﻈﯿﻢ ﺍﻟﺠﺜﻪ ﺩﺭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺧﻮﻧﮕﺮﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﭘﺮﻭﻓﺴﻮﺭ ﺭﺍﺟﺮ ﺳﯿﻤﻮﺭ ﺍﺯ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻋﻠﻮﻡ ﻣﺤﯿﻄﯽ ﻭ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺁﺩﻻﯾﺪ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺍﯾﻨﺎﺳﻮﺭﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺟﺜﻪ ﺧﻮﻧﺴﺮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﮐﺮﻩ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻨﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ . ﺗﻤﺴﺎﺡ ﻫﺎﯼ ﺁﺏ ﺷﻮﺭ ﺍﻣﺮﻭﺯﯼ، ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺷﺮﯾﺮﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻻﯾﻪ ﻻﯾﻪ ﻣﺎﻫﯿﭽﻪ ﺭﻭﯼ ﻫﻢ ﺍﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺗﺮﺍﮐﻢ ﺗﻮﺩﻩ ﻋﻈﻼﻧﯽ ﺁﻧﻬﺎ ۵۰ ﺩﺭﺻﺪ ﺍﺳﺖ . ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺎﻣﯿﻦ ﺩﻣﺎﯼ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺪﻥ، ﺍﯾﻦ ﺳﻮﺳﻤﺎﺭﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﺗُﻨﯽ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺣﻤﺎﻡ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐُﻨﺪ ﻭ ﮔﻨﺪﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺁﺏ ﻏﻮﻃﻪ ﻭﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﭘﺲ ﻣﺼﺮﻑ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﭼﻨﺪﺍﻧﯽ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺍﯾﻨﺎﺳﻮﺭﻫﺎﯼ ﻏﻮﻝ ﭘﯿﮑﺮ، ﺳﯿﻤﻮﺭ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ: » ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻣﺎﯼ ﮔﺮﻡ ﺑﺪﻥ ﺷﺎﻥ ﻟﺬﺕ ﺑﺒﺮﻧﺪ، ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺣﯿﻮﺍﻧﺎﺕ ﺧﻮﻧﮕﺮﻡ ﺑﺎ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪﻥ ﻏﺬﺍ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻟﻬﺎﯼ ﺑﺪﻧﺸﺎﻥ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮔﺮﻣﺎ ﮐﻨﻨﺪ «. ﺍﻣﺎ ﺳﯿﻤﻮﺭ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﻧﻈﺮﯾﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺎﻟﺐ ﺳﻮﺍﻟﯽ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ: ﯾﮏ ﺩﺍﯾﻨﺎﺳﻮﺭ ﺗﻤﺴﺎﺡ - ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﺩﺍﯾﻨﺎﺳﻮﺭﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﺟﺜﻪ ﺷﺒﻪ - ﭘﺴﺘﺎﻧﺪﺍﺭ، ﺑﺮﺍﯼ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺯﻣﺮﻩ ﺍﺵ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮐﻨﺪ؟ ﺳﯿﻤﻮﺭ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺍﺯ ﻣﺤﻘﻘﺎﻥ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻣﻮﻧﺎﺵ، ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﮐﺎﻟﯿﻔﺮﻧﯿﺎ ﻭ ﻣﻮﺳﺴﻪ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺣﯿﺎﺕ ﻭﺣﺶ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺯﺩﻧﺪ . ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺍﺳﺘﯿﺪ ﻻﮐﺘﯿﮏ ﻣﺎﻫﯿﭽﻪ ﯾﮏ ﺗﻤﺴﺎﺡ ۲۰۰ ﮐﯿﻠﻮﮔﺮﻣﯽ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮔﯿﺮﯼ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺠﺰﯾﻪ ﻭ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ . ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺍﯾﻦ ﺁﺯﻣﺎﯾﺸﺎﺕ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺗﻤﺴﺎﺡ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺧﻮﺩ ﺗﻨﻬﺎ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ۱۴ ﺩﺭﺻﺪ ﻧﯿﺮﻭﯼ ﻣﺎﻫﯿﭽﻪ ﺍﯼ ﯾﮏ ﭘﺴﺘﺎﻧﺪﺍﺭ ﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺑﺎ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﺪﻥ، ﺍﯾﻦ ﻣﯿﺰﺍﻥ ﮐﺎﻫﺶ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ. ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﭘﺮﻭﻓﺴﻮﺭ ﺳﯿﻤﻮﺭ، ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﻧﯿﺮﻭﯼ ﻣﺎﻫﯿﭽﻪ ﺍﯼ ﺗﻮﻟﯿﺪﯼ ﺗﻮﺳﻂ ﺗﻤﺴﺎﺡ ﺧﻮﻧﺴﺮﺩ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﭘﺴﺘﺎﻧﺪﺍﺭﺍﻥ ﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ، ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﺩﺍﯾﻨﺎﺳﻮﺭﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺟﺜﻪ ) ﺗﻤﺴﺎﺡ- ﻣﺎﻧﻨﺪ ( ﺑﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺧﻮﻧﮕﺮﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ . ﺍﻭ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ : » ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺴﺎﺡ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﻧﺴﺮﺩ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﻓﻘﺪﺍﻥ ﻧﯿﺮﻭﯼ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺭﻧﺞ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﻭ ﭘﺎﯾﺪﺍﺭﯼ ﭘﺎﯾﯿﻨﯽ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ؛ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﺴﺘﺎﻧﺪﺍﺭﺍﻥ ﺧﻮﻧﮕﺮﻡ ﺍﻣﺮﯼ ﺑﺪﯾﻬﯽ ﺍﺳﺖ. ﻟﺬﺍ ﻋﻠﯽ ﺭﻏﻢ ﺍﯾﻦ ﮔﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﺗﻤﺴﺎﺡ ﺁﺏ ﺷﻮﺭ ﺣﯿﻮﺍﻧﯽ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﻗﺪﺭﺗﻤﻨﺪ ﺍﺳﺖ، ﯾﮏ ﺩﺍﯾﻨﺎﺳﻮﺭ ﺗﻤﺴﺎﺡ - ﻣﺎﻧﻨﺪ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﺩﺍﯾﻨﺎﺳﻮﺭﻫﺎﯼ ﺷﺒﻪ -ﭘﺴﺘﺎﻧﺪﺍﺭ ﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﺵ ﺑﻪ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ «. ﻃﺒﻖ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ، ﺳﯿﻤﻮﺭ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺍﺳﺖ ﺩﺍﯾﻨﺎﺳﻮﺭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻣﯿﺎﻥ ﺯﯾﺴﺘﯽ ﺑﺮ ﭘﻬﻨﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﺯﻣﯿﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﺎﻫﯿﭽﻪ ﺍﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻭ ﺗﺎﺏ ﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﺑﺎﻻﺗﺮﯼ ﺍﺯ ﻓﯿﺰﯾﻮﻟﻮﮊﯼ ﺗﻤﺴﺎﺡ- ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﺪ. ﺍﯾﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻌﻨﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﯾﻨﺎﺳﻮﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺑﯿﻮﻟﻮﮊﯾﮏ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﭘﺴﺘﺎﻧﺪﺍﺭﺍﻥ ﺷﺒﯿﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﯿﻮﺍﻧﺎﺕ ﺧﻮﻧﺴﺮﺩ ﺍﻣﺮﻭﺯﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ